SOWA OPAC : Centrum Kultury Gminy ŁańcutBiblioteki Publiczne - Czarne narcyzy

Kontrast:

Czcionka:

Książka

W koszyku

oceń

Czarne narcyzy / Katarzyna Puzyńska. - Warszawa : Wydawnictwo Prószyński Media, 2017. - 636, [1] strona ; 20 cm.

(Lipowo ; 8)

Autor

Puzyńska Katarzyna (1985- ). Autor

Forma i typ

Książki Proza

Przynależność kulturowa

Literatura polska

Temat

Daniel Podgórski (postać fikcyjna) Śledztwo i dochodzenie Brodnica Górna (woj. pomorskie ; okręg)

Gatunek

Kryminał Powieść

Była policjantka Klementyna Kopp po czterdziestu latach wraca w rodzinne strony. Na prośbę matki ma przyjrzeć się sprawie pewnego morderstwa. W drodze na miejsce znika bez śladu. Mieszkańcy Złocin zgodnie twierdzą, że nigdy nie dotarła do miasteczka, ale aspirant Daniel Podgórski wkrótce odkrywa, że musiało być inaczej. Dlaczego wszyscy kłamią? Co tak naprawdę przydarzyło się Klementynie? Kto maluje tajemnicze graffiti z czarną szubienicą i podrzuca martwe ptaki? Jaki ma z tym wszystkim związek okrutna egzekucja dokonana nad jeziorem Bachotek w październiku 1939 roku?

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Biblioteka Wysoka

Wszystkie egzemplarze są obecnie wypożyczone: sygn. 821.162.1-3 (1 egz.)

Biblioteka Albigowa

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 821.162.1-3 (1 egz.)

Biblioteka Cierpisz

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 821.162.1-3 (1 egz.)

Biblioteka Głuchów

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 821.162.1-3 (1 egz.)

Biblioteka Handzlówka

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 821.162.1-3 (1 egz.)

Biblioteka Kosina

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 821.162.1-3 (1 egz.)

Biblioteka Rogóżno

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 821.162.1-3 (1 egz.)

Biblioteka Sonina

Wszystkie egzemplarze są obecnie wypożyczone: sygn. 821.162.1-3 (1 egz.)

Recenzje:

Pierwszą książkę Kasi Puzyńskiej, którą przeczytałam, był "Motylek" już prawie rok temu. Historia - bądź co bądź - wiejskich policjantów, mających stale na pieńku z tymi "miastowymi" w Brodnicy, ich losy poprzetykane kryminalnymi zagadkami, które muszą rozwiązać, kompletnie mnie kupiły. Pierwsze trzy-cztery tomy czytałam z zapartym tchem, częstokroć zarywając dla nich nocki. A teraz ja się pytam - gdzie podziali się tamci bohaterowie? (...)
Daniel Podgórski jest w tej książce jakąś karykaturą samego siebie (coś jak Kapitan Sparrow w najnowszych "Piratach z Karaibu). Niby to on, ale jednak nie on. Najpierw utrata córeczki, a potem prowadzone przeciwko niemu dochodzenie, które pozbawiło go odznaki sprawiły, że Daniel się zagubił. I ja to kompletnie rozumiem, Podobnie jak prawdopodobnym jest nastoletni bunt Łukasza oraz pogorszenie jego stosunków z ojcem, którego teraz nazywa "pijusem". Ba! Ja nawet rozumiem w jakiś sposób tę dziwaczną relację Emilii i prokuratora. Nawet jakoś te zawirowanie wokół Cebulskiego. Okej, te rzeczy są możliwe. Ale nie poprowadzone taką narracją. Czemu? Bo ci bohaterowie poza tym, że wciąż mają swoje imiona i nazwiska, to są już kompletnie innymi postaciami. Jakby ich miejsca zajął gorszy bliźniak. Bardzo to rzuca się w oczy, jeżeli zestawić to z poprzednimi tomami. Nomen omen jedynie wulgarny Kamiński zdaje się być wciąż tylko sobą.
Rozumiem, że autorka - pisząc ósmy tom - chciała trochę poruszyć posadami życia bohaterów. Ale moim zdaniem mogła być bardziej subtelna w tej rewolucji. Przecież na to, jak kształtuje i zmienia się nasze życie, wpływa mają nie tylko prawdziwe "bomby", ale i cały szereg niepozornych zdawałoby się zdarzeń, które jednak kompletnie z czasem rewolucjonizują nasz świat. U Puzyńskiej zmiany dokonują się tylko poprzez drastyczne wydarzenia: zdrady, zgony i te pe.
Co do samej zagadki kryminalnej to jest ona naprawdę intrygująca i raczej ciężko domyślić się jest zakończenia, a przynajmniej tego zwiążanego z Diabelcem, bo zagadkę bezdomnych raczej można sobie samemu rozwiązać, choć też nie tak od razu. Tutaj - podobnie jak w "Utopcach" - autorka trochę bawi się z czytelnikami i swój kryminał przeplata lekko ze światem tajemnicy, duchów i diabelskich mocy. Bardzo fajny klimat to wprowadziło do całej historii i miejscami faktycznie trochę cierpła mi skóra. Ale. Całą historię moim zdaniem położyło zakończenie.
Po pierwsze, o ile rozwiązanie "kto zabił" jest satyfakcjonująco zaskakujące, tak motywy mordercy są po prostu głupie. Nijak nie odwzorowują one tego, co dowiadywaliśmy się podczas lektury, a przez to - gdy dochodzimy do momentu kulminacyjnego - wyglądamy jak ten gość z memam "wtf?". Serio.
Po drugie, ostatni mały rozdzialik. Ten opowiedziany z perspektywy żony leśniczego. Klękajcie narody, jakie to było niepotrzebne w tej książce. Usunąłabym ten rozdział, bo moim zdaniem jego wpływ na fabułę jest nie tyle co żaden, co krzywdzący. W "Utopcach" autorka umiała płynnie lawirować między dwoma światami nie popadając w przesadę, tutaj już się to jej nie udało.
Podsumowując, polecałabym tę książkę wyłącznie tym, którzy naprawdę wkręcili się w prozę Puzyńskiej i interesują ich nowsze, coraz jednak bardziej zagmatwane, perypetie lipowiczan oraz charyzmatycznej Kopp, której i w tym tomie też nie brakuje (choć ona również jest cieniem samej siebie). Dla tych, którzy w pewnym momencie odpadli gdzieś i uznali, że coś się popsuło - nie idźcie w stronę tej powieści. To ciągle bowiem nie jest "to". Ot co.

ISO 2709

Zestawienie liniowe

Indeks autorski

Indeks przedmiotowy

Pozycja została dodana do koszyka. Jeśli nie wiesz, do czego służy koszyk, kliknij tutaj, aby poznać szczegóły.

Nie pokazuj tego więcej